به گزارش پایگاه فراخوانهای علمی پژوهشی کشور (callforpapers.ir) اختلال بیش‌فعالی، کم‌توجهی (ADHD) جزو شایع‌ترین اختلالات روانپزشکی کودکان و نوجوانان است. متیل فنیدیت شایع‌ترین داروی مورد استفاده در این اختلال است. با توجه به عوارض داروهای محرک و احتمال سوء مصرف آنها، اثر بوپروپیون در درمان این اختلال در بزرگسالان تأیید شده است؛ ولی تأثیر آن در کودکان چندان مورد بررسی قرار نگرفته است. لذا مطالعه ای با هدف بررسی میزان تأثیر “بوپروپیون” در مقایسه با متیل فنیدیت در اختلال بیش فعالی- کم توجهی کودکان و بررسی عوارض جانبی این دارو توسط عاطفه سلطانی فر و همکارانش انجام شد.
این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دوسر کور و تصادفی انجام شده است. در این تحقیق از مراجعین به کلینیک روانپزشکی کودک و نوجوان بیمارستان ابن‌سینا 40 کودک مبتلا به ADHD به صورت پذیرش متوالی انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه درمان با “بوپروپیون” و “میتل فنیدیت” قرار گرفتند. ارزیابی با پرسشنامه (ADHD-RS) معلم و والد، قبل از شروع درمان در هفته 4 و هفته 8 پس از شروع درمان انجام شد. عوارض جانبی در هفته 4 و 8 بررسی شد.
یافته‌ها حاکی از آن است که از نظر والد، معلم و بالینگر دوره درمان در مورد هر دو داروی متیل فنیدیت و “بوپروپیون” به نحو معناداری در کاهش نشانه‌های کودکان مؤثر بوده است. پاسخ درمانی از نظر والد در گروه متیل فنیدیت در پایان هفته هشتم به صورت معناداری بهتر از بوپروپیون بوده است. از نظر معلم، درمان با “متیل فنیدیت” بهتر بوده ولی تفاوت معناداری با بوپروپیون نداشت. مقیاس ارزیابی کلی کودکان نیز تفاوت معنی‌داری را در دو گروه از نظر پاسخ به درمان نشان نداده است.
بر اساس نتایج این پژوهش، بوپروپیون در کاهش نشانه‌های اختلال بیش‌فعالی- کم‌توجهی مؤثر بوده است؛ ولی اثر آن بنابر گزارش والد کم‌تر از متیل فنیدیت بوده است.
این پژوهش در مجله دانشگاه علوم پزشکی سبزوار منتشر شده است.