محقق ایرانی دانشکده پزشکی دانشگاه هاروارد موفق به ابداع سیستم انتقال دارویی شده است که می تواند سلولهای سرطان پروستات را وادار کند تا سم یا همان داروی ضد سرطان را بلعیده و به این شکل نابود شوند.
به گزارش پایگاه فراخوانهای علمی پژوهشی کشور، بهبود دادن روند شیمی درمانی و انتقال داروهای آن به سلولهای سرطانی برای بسیاری از محققان چالش برانگیز است و برانگیختن سلولهای سرطانی برای تسلیم شدن در برابر شیمی درمانی چالشی بزرگتر به شمار می رود.

اما شاید چنین چالشهایی تا کنون با موفقیتی به بزرگی موفقیت امید فرخزاد، محقق فناوری نانو در بیمارستان زنان “بیرگهام” در دانشکده پزشکی هاروارد مواجه نشده باشند. وی در آخرین مطالعاتش به همراه محققان MIT موفق به ابداع سیستم انتقال دارویی شده است که می تواند حجم بزرگی از داروهای شیمی درمانی را به سلولهای سرطان پروستات انتقال دهد.

فرخزاد و همکارانش برای طراحی حاملی بی نقص برای دارو از استراتژی انتخابی استفاده کردند که به آنها امکان می داد لیگاندهایی (ماده ای که با پیوند و ترکیب با یک بیومولکول یا یک گیرنده هدف بیوشیمیایی خاصی را دنبال می کند) که می توانند به صورت ویژه سلولهای سرطان پروستات را هدف بگیرند را انتخاب کنند. سپس محققان نانوذراتی حامل داروهای شیمی درمانی (دوستاکسل) را به این لیگاندها پیوند دادند.

برای درک بهتر زیبایی سیستم انتخابی فرخزاد، ابتدا باید رفتار لیگاندها را درک کرد. در حالی که بیشتر لیگاندها از توانایی پیوند با سلولها برخوردارند استراتژی فرخزاد این امکان را به وجود می آورد تا لیگاندهای ویژه ای که نه تنها می توانند به سلولهای سرطان پروستات بچسبند، بلکه می توانند میان سلولهای سرطانی و غیر سرطانی فرق قائل شوند را انتخاب کند. ویژگی دیگر لیگاندها این است که هواره توسط سلولهای سرطانی بلعیده می شوند.

به گفته فرخزاد بیشتر لیگاندها توسط سلولهای سرطانی بلعیده می شوند، اما نه به صورت کارآمد، از این رو ما با کمک لیگاندها نانوسلولهایی را طراحی کردیم که برای بلعیده شدن در نظر گرفته شده اند. این توانایی در سیستم انتقال دارو از اهمیت بالایی برخوردار است زیرا به این شکل می توان حجم زیادی از دارو را به درون سلولهای سرطانی انتقال داد. به این شکل سم توسط خود سلول سرطانی بلعیده می شود و سلول از بین می رود.

بر اساس گزارش ساینس دیلی، از دیگر زوایای اهمیت این سیستم انتقال دارو این است که نانوسلولهای لیگاندی می توانند با چندین نوع عامل سرطانزا بر روی سطح سلول تعامل برقرار کنند که این ویژگی آن را تواناتر و کارامدتر می سازد.